One at a time

A friend of ours was walking down a deserted Mexican beach at sunset. As he walked along, he began to see another man in the distance, as he grew nearer, he noticed the local native kept leaning down, picking something up and throwing it out into the water. Time and again he kept hurling things out into the ocean.
As our friend approached even closer, he noticed that the man was picking up starfish that had been washed up on the beach and, one at a time, he was throwing them back into the water.
Our friend was puzzled. He approached the man and said, "Good evening, friend. I was wandering what you are doing."
"I'm throwing these starfish back into the ocean. You see, it's low tide right now and all of these starfish have been washed up onto the shore. If I don't throw them back into the sea, they'll die up here from lack of oxygen."
"I understand", my friend replied, "but there must be thousands of starfish on this beach. You can't possibly get to all of them. There are simply too many. And don't you realise that this is probably happening on hundreds of beaches all up and down this coast. Can't you see that you can't possibly make a difference?"
The local native smiled, bent down and picked up yet another starfish, and as he threw it back into the sea, he replied, "Made a difference to that one"
There are many problems in a man's life. In this story, the problems of Evil are God's, as many people have turned from God, so the Starfish are washed up on the shore, and will die without his help. These "problems" can be solved, one by one.
But when the problems seem unsurmountable, endless, recurring and impossibly vast, working through them one by one can seem to be a ludicrous waste of time. Many people would not bother. They would ignore them.
If you ignore them however, they become worse over time, strangling your life.
"but there must be thousands of starfish on this beach. You can't possibly get to all of them. There are simply too many. And don't you realise that this is probably happening on hundreds of beaches all up and down this coast. Can't you see that you can't possibly make a difference?"

by Jack Canfield and Mark V. Hansen

Love And The Cabbie

I was in New York the other day and rode with a friend in a taxi. When we got out, my friend said to the driver, "Thank you for the ride. You did a superb job of driving."
The taxi driver was stunned for a second. Then he said, "Are you a wise guy or something?"
"No, my dear man, and I'm not putting you on. I admire the way you keep cool in heavy traffic."
"Yeah," the driver said and drove off.
"What was that all about?" I asked.
I am trying to bring love back to New York," he said. "I believe it's the only thing that can save the city."
"How can one man save New York?"
"It's not one man. I believe I have made that taxi driver's day. Suppose he has 20 fares. He's going to be nice to those 20 fares because someone was nice to him. Those fares in turn will be kinder to their employees or shopkeepers or waiters or even their own families. Eventually the goodwill could spread to at least 1,000 people. Now that isn't bad, is it?"
"But you're depending on that taxi driver to pass your goodwill to others."
"I'm not depending on it," my friend said. "I'm aware that the system isn't foolproof so I might deal with ten different people today. If out of ten I can make three happy, then eventually I can indirectly influence the attitudes of 3,000 more."
"It sounds good on paper," I admitted, "but I'm not sure it words in practice."
"Nothing is lost if it doesn't. It didn't take any of my time to tell that man he was doing a good job. He neither received a larger tip nor a smaller tip. If it fell on deaf ears, so what? Tomorrow there will be another taxi driver I can try to make happy."    
"You're some kind of a nut," I said.
"That shows how cynical you have become. I have made a study of this. The thing that seems to be lacking, besides money of course, for our postal employees, is that no one tells people who work for the post office what a good job they're doing."
"But they're not doing a good job."
"They're not doing a good job because they feel no one cares if they do or not. Why shouldn't someone say a kind word to them?"
We were walking past a structure in the process of being built and passed five workmen eating their lunch. My friend stopped. "That's a magnificent job you men have done. It must be difficult and dangerous work."
The workmen eyed my friend suspiciously.
"When will it be finished?"
"June, a man grunted.
"Ah. That really is impressive. You must all be very proud."
We walked away. I said to him, "I haven't seen anyone like you since The Man From LaMancha."
"When those men digest my words, they will feel better for it. Somehow the city will benefit from their happiness."
"But you can't do this all alone!" I protested. "You're just one man."
"The most important thing is not to get discouraged. Making people in the city become kind again is not an easy job, but if I can enlist other people in my campaign. . ."
You just winked at a very plain-looking woman," I said.
"Yes, I know," he replied. "And if she's a schoolteacher, her class will be in for a fantastic day."

                                By Art Buchwald

လူငယ္ေတြမဆိုးပါဘူးဗ်ာ.....

မိသားစုအတြင္းမွာေတာင္အသက္18ႏွစ္ျပည္႕ၿပီးလူငယ္တစ္ေယာက္ဟာမိမိရဲ႕ခံစားခ်က္၊ျဖစ္ခ်င္တာကိုလြတ္လပ္စြာတင္ျပေဆြးေႏြးပိုင္ခြင့္မေပးတဲ့အျပင္တင္ျပေဆြးေႏြးလာခ်င္လည္း ျပန္ေျပာသည္ဟုသတ္မွတ္ကာ အႀကီးအၿမဲအမွန္၊ အငယ္အၿမဲအမွား ဟူေသာေပတံႏွင့္တိုင္းတာတတ္ ေသာအစဥ္အလာ
သည္ျမန္မာ့မိသားစုဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တြင္မည္သည္႕အခ်ိန္မွကြယ္ေပ်ာက္ မည္ေလာ....
မိသားစုအတြင္းဆက္ဆံေရးတြင္အသက္ႀကီးသူကအသက္ငယ္သူကိုအျပန္
အလွန္ေလးစားမႈ ဆိုတဲ့စာမ်က္ႏွာကို လူႀကီးေတြဖတ္ဖို႕ေမ့ေနတယ္
လို႕ျမင္ပါတယ္။ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အတၱ၊ကိုယ္ပိုင္အစီအစဥ္ေတြကို
ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးခြင့္မေပး ျပ႒ာန္းၾကေလ့ရွိပါတယ္။မိဘျဖစ္လို႕၊
အသက္ႀကီးလို႕မင္းတို႕ထက္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားခဲ့လို႕ ငါေျပာသမွ်သာမွန္ရမယ္ဆိုတဲ့ယူဆခ်က္ဟာlogic မက်ပါဘူး
ေျပာသမွ်အားလံုးမွန္တယ္လို႕မယူဆႏိုင္ပါဘူး....
အခုေခတ္လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Depression ၀င္ေနတယ္။ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ငါဘယ္ လမ္းကိုေလ်ာက္ေနမွန္း၊ ငါဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိ။ဒါေတြအားလံုးဟာ ကေလးေတြရဲ႕လမ္းေၾကာင္း
ေတြကို ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးပိုင္ခြင့္မေပးဘဲ ျပ႒ာန္းခဲ့ၾကတဲ့ one way Designer လူႀကီးေတြေၾကာင့္လို႕ေျပာရင္ကြ်န္ေတာ္မွားလားဗ်ာ........
ျပီးေတာ့မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလူႀကီးေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားတစ္ခြန္းက
" မင္းတို႕လူငယ္ေတြကကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္အေပၚမွာတာ၀န္ယူႏိုင္မႈ(Responsibility) မရွိဘူးတဲ့"

" Responsibility on What u Choose" အဲဒီ Responsibility မွာပါတဲ့ what u choose ဟာ
မိမိတန္ဖိုးထားရာ၊တကယ္သေဘာက်ႏွစ္သက္ရာေတြကိုလြတ္လပ္စြာ
မိမိကုိယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ေရြးခ်ယ္ျခင္း(Freedom to choose with value) သာျဖစ္ပါတယ္။ဒါဆိုလူႀကီးေတြေျပာေနတဲ့Responsibility မရွိဘူးဆိုတဲ့
လူငယ္ေတြရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကေကာ (Freedom to choose with value) ျဖစ္ရဲ႕လား၊လူႀကီးေတြကေကာအဲဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚ
မွာလမ္းျပတာထက္ပိုသည္႕ (Freedom to control) ကင္းရဲ႕လား ..စသည့္
ေမးခြန္းမ်ားကိုမည္သူအားေမးရမည္မသိ...........
ဒါဆိုလူၾကီးေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကေကာမွားတယ္လို႕ယူဆ လို႕ရမွာလား? အမွားပါဘူးဗ်ာ၊သူတို႕ကအငယ္ေတြအေပၚမွာခ်စ္လို႕ေကာင္းေစခ်င္လို႕
လမ္းမွားေရာက္မွာစိုးလို႕လုပ္တာပဲဟာ။
ဒါေပမယ့္လုပ္ရပ္ကမမွားေပမယ့္ လုပ္ပံုလုပ္နည္းကေတာ့မွားေနတယ္။သူတို႕ေစတနာထဲမွာ တစ္
ဖက္သားရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္၊ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုမၾကည္႕ဘဲကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာကို လုပ္ေစခ်င္တဲ့
အတၱေတြပါေနတာ။အဲဒီအတၱေၾကာင့္ပဲမိသားစုအတြင္းမွာ oneway ျဖစ္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္လူငယ္ေတြစိတ္ဓာတ္က်လာတယ္၊ hopeless ျဖစ္လာတယ္။ေနာက္ၿပီးလူႀကီးေတြအေပၚမွာ
ကလန္ကဆန္ျဖစ္လာတယ္။ဒီေတာ့လူငယ္ေတြဆိုးတယ္ျဖစ္လာတယ္......
လူၾကီးတုိင္းဖတ္ဖို႕ေမ့ေနေသာစာမ်က္ႏွာကိုဖတ္ၿပီး မိမိအတၱရဲ႕ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအစား

 လြတ္လပ္စြာတင္ျပေဆြးေႏြးပိုင္ခြင့္ေပးၾကည္႕လိုက္ပါ။

တကယ္ေတာ့လူငယ္ေတြမဆိုးပါဘူးဗ်ာ.........................

by kyitha

GDP ေပတံေစာင္းေနသည္။

‘သတိ’ GDP ေပတံေစာင္းေနသည္။

GDP ကို ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ (သို ့) ေဒသတစ္ခု၏ ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈအားတိုင္းတာသည့္ေပတံ တစ္ခုအေနျဖင့္ သံုးခဲ့ႀကသည္မွာရာစုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးရိွခဲ့ႀကေလသည္။  ထို ့ေႀကာင့္ ကမာၻတစ္၀ွမ္းတြင္ အစိုးရတိုင္းနီးပါးသည္ ၎ တို ့ႏိုင္ငံ၏ GDP အားႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တိုးသထက္တိုးပြားေစရန္ ေဆာင္ရြက္လွ်က္ရိွႀကသည္။ သို ့ရာတြင္ (၂၀)ရာစု ေႏွာင္းပိုင္းမွစ၍ စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး ႏွင့္ ဒႆန ပညာရွင္အခ်ိဳ ့၊ ႏိုင္ငံေရးသမားအခ်ိဳ႕  ႏွင့္ ျပည္သူလူထုတစ္ခ်ိဳ႕တို ့သည္ ဤကဲ့သို ့GDP ကိန္းဂဏန္း တစ္ရပ္တည္းကို အာရံုျပဳ ႀကိဳးပမ္းႀကသည့္ အစိုးရမူ၀ါဒမ်ားကို ေ၀ဖန္ ကန္ ့ကြက္ လာႀကျပီး ၎ေ၀ဖန္သံမ်ားသည္လည္း (၂၁) ရာစုအစပိုင္း ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ပို၍ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာႀက သည္။

ထိုေ၀ဖန္သံမ်ားတြင္ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးေသာေ၀ဖန္မႈတစ္ခုမွာ စီးပြားေရးဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ ျပည္သူ တို ့၏ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရြင္မႈအားအလိုအေလွ်ာက္မတိုးတက္ေစဟူေသာေထာက္ျပေ၀ဖန္မႈျဖစ္သည္။ ဥပမာ အေနျဖင့္္ ဆရာႀကီးလူထုစိန္၀င္း ေရးသားခဲ့သည့္ ‘ဖြံ ့ျဖိဳးတိုး တက္မႈ ကိုအျပံဳးႏွင့္တိုင္းပါ’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ႀကည့္ႏိုင္သည္။  (http://www.luduseinwin.com/?p=92) ၎ေဆာင္းပါးတြင္ ဆရာႀကီးက “ႏိုင္ငံတစ္ ႏိုင္ငံရဲ႕  အဆင့္အတန္းကို အဲဒီႏိုင္ငံမွာ ျပံဳးႏိုင္တဲ့လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရိွသလဲ ဆိုတာႏွင့္ တိုင္းပါ” ဟုကဗ်ာ ဆန္ဆန္ ေရးသား အႀကံျပဳခဲ့သည္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈထက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈက ပိုအေရးႀကီး သည္ ဆို သည့္ အခ်က္မွာ စာဖတ္သူမ်ားအေန ႏွင့္ ႀကားဖူးနား၀ရိွျပီး ျဖစ္မည္ဟု ယံုႀကည္ပါသည္။စားေရးသူအ ေနျဖင့္ လည္း ဤအခ်က္မွာအေရးႀကီးသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆျပီး အနည္းႏွင့္အမ်ား လက္ခံယံုႀကည္ ပါသည္။ ဤအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလိုေရးသားပါအံုးမည္။

သို ့ရာတြင္ ယခုေဆာင္းပါေရးသားရျခင္းမွာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ သက္သက္ကိုသာ တိုင္းမည္ ဆိုလွ်င္လည္း GDP ေပတံသည္ ေျဖာင့္မတ္သည့္ေပတံမဟုတ္ဘဲ အေရးႀကီးသည့္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရိွေနသည္ကို သတိေပး ေထာက္ျပလို၍ ျဖစ္ပါသည္။ Gross Domestic Product (သို ့) GDP ဟုေခၚေသာ ျပည္တြင္းအသားတင္ထုတ္ကုန္ တန္ဖိုး သည္ ေငြေႀကးျဖင့္တိုင္းတာႏိုင္သည့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ သို ့မဟုတ္ ေဒသတစ္ခုတြင္းတြင္ ရိွေသာကုန္စည္ႏွင့္၀န္ေဆာင္မႈမ်ား၏ စုစုေပါင္းတန္ဖိုးျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ “ ေငြေႀကးျဖင့္တိုင္းတာႏိုင္ျခင္း” ဆိုသည္မွာ ေငြေရးေႀကးေရး လက္ေျပာင္းလက္လြဲမႈကို  ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ေငြေရးေႀကးေရး  လက္ေျပာင္းလက္လြဲမႈကို အဓိက တိုင္းတာျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အားနည္းခ်က္ႀကီး ႏွစ္ရပ္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။  ထိုအားနည္းခ်က္မ်ားမွာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားအတြက္သံုးစြဲရေသာ ေငြေႀကးသံုးစြဲမႈကို GDP တြင္ အေပါင္းလကၡဏာအေနျဖင့္ ပါ၀င္ေနျခင္းႏွင့္ ေငြေႀကးျဖင့္၀ယ္ယူစရာမလိုေသာ ေကာင္းက်ိဳးတို ့ကို GDP တြင္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမႈ မျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။

          ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕  တြင္ေလထုညစ္ညမ္းမႈ ထူေျပာလာသည္ ဆိုပါစို္ ့။ ၎ျမိဳ ့တြင္းရိွ ကေလးငယ္ႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားတြင္ ရင္က်ပ္ေရာဂါ၊ အဆုတ္ကင္ဆာစသည့္အဆုတ္ ႏွင့္ အသက္႐ူလမ္းေႀကာင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ား ထူေျပာ လာေပမည္။  ဤကဲ့သို ့ေရာဂါထူေျပာလာရေသာအက်ိဳးအားေႀကာင့္ ၎ျမိဳ ့၏ က်န္းမာေရး အသံုးစရိတ္ မ်ားျပား လာမည္။  ထိုအသံုးစရိတ္မ်ားေႀကာင့္ ၎ျမိဳ ့၏ GDP တက္လာမည္။  စာဖတ္သူအေနႏွင့္ ေရာဂါထူေျပာလာမႈအား ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈဟု ယူဆမည္မဟုတ္။  သို ့ေသာ္ GDP ကိန္းဂဏန္းျမင့္မားလာမႈအား ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈဟု တထစ္ခ် ယူဆမည္ဆိုပါက အထက္ပါ ဥပမာတြင္ ေရာဂါဘယထူေျပာမႈသည္ ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈဟု ထင္မွတ္မွားစရာ ျဖစ္လာမည္။ ေရာဂါဘယထူေျပာမႈအျပင္ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲသူ မ်ားျပားလာမႈ၊ အရက္စြဲသူမ်ားျပားလာမႈႏွင္ ့ယာဥ္တိုက္မႈႏႈန္း မ်ားျပားလာမႈမ်ားသည္လည္း လူမႈအသိုင္းအ၀န္းအတြက္ ဆိုးက်ိဳးဟု ေယဘူယ်အားျဖင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း ေရတိုတြင္ GDP ကိုျမင့္တက္လာေစေသာအေႀကာင္းအရင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ယာဥ္တိုက္မႈမ်ားျပား လာလွ်င္ ေဆးဖိုး၀ါးခ၊ သျဂိဳလ္စရိတ္ႏွင့္ ကားျပဳျပင္စရိတ္မ်ားအတြက္ ေငြေႀကးသံုးရျပီး ၎ေဒသ၏ GDP ကို တိုးတက္ ေစပါသည္။ အထက္ပါ အေႀကာင္းအရာမ်ားသည္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို အေပါင္း လကၡဏာ အေနျဖင့္ တိုင္းတာသည့္ GDP ၏အားနည္းခ်က္တစ္ရပ္ကိုေထာက္ျပေနျခင္းျဖစ္သည္။

          GDP ၏ ဒုတိယ အားနည္းခ်က္မွာ ေငြေႀကးျဖင့္၀ယ္ယူစရာမလိုေသာ္လည္း ေဘာဂေဗဒ သေဘာအရ (economic value) တန္ဖိုးရိွသည့္ ေကာင္းက်ိဳးအခ်ိဳ႕ကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္မႈ မရိွျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေလေကာင္းေလသန္ ့၊ မိုးေရ၊ လုပ္အားေပးမွ ရေသာလုပ္အားမ်ား၊ ေဂဟစနစ္မွေပးေသာ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားသည္ ေငြေႀကးျဖင့္၀ယ္ယူစရာမလိုေသာ္လည္း ေငြေႀကးႏွင့္ တို္င္းတာႏိုင္သည့္ တန္ဖိုးရိွသည္။

          ဤေနရာတြင္ ecosystem Services ဟုေခၚေသာ ေဂဟစနစ္မွ ေပးေသာ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား (သို ့) ဗမာလိုရိုး ရိုးရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ သဘာ၀မွေပးေသာအက်ိဳးအျမတ္မ်ားသည္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ GDP တြက္ခ်က္မႈတြင္ မပါ၀င္ပါ။  ေတာအုပ္တစ္ခုရိွ၍ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရိွ ရြာႏွင့္ျမိဳ ့မ်ားတြင္ ရရိွေသာ ေအးျမမႈကို ေဘာဂေဗဒ႐ႈေထာင္ ့တစ္ခု တည္းမွႀကည့္လွ်င္ပင္ တန္ဖိုးရိွသည္။  အကယ္၍ ထိုေအးျမမႈ မရိွလွ်င္ ၀ယ္ယူ သံုးစြဲရေသာ ေလေအးေပးစက္မ်ား၏ တန္ဖိုး၊ ပန္ကာမ်ား၏တန္ဖိုး ႏွင့္ ၎တို ့အတြက္ သံုးစြဲေသာ လွ်ပ္စစ္မီတာခမ်ား စသည္တို ့ကိုတြက္ခ်က္လွ်င္ ထိုသစ္ေတာမွ ေပးေသာ ေအးျမမႈ၏ ေငြေႀကးတန္ဖိုးကို အႀကမ္းဖ်င္း သိႏိုင္သည္။  ၎အျပင္ ထို္ေတာအုပ္ေလးမွေပးေသာ အျခား အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကိုလည္း ေငြေႀကးျဖင့္ ခန္ ့မွန္း တြက္ခ်က္ႏိုင္သည္။  အေအးလြန္မႈကို ကာကြယ္ေပးျခင္း၏ တန္ဖိုးကို အေႏြးထည္မ်ား၏ တန္ဖိုး ႏွင့္  ေရေႏြးတည္ရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ လွ်ပ္စစ္မီတာခမ်ားကို တြက္ခ်က္၍လည္းေကာင္း၊ မိုးရာသီတြင္ ေရလွ်ံ၍ ပ်က္စီးဆံုး႐ံူးမႈမ်ား၏ တန္ဖိုးကို ၎ေရေဘးျဖစ္လွ်င္ ကုန္က်မည့္ စရိတ္မ်ားကို တြက္ခ်က္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေႏြရာသီတြင္ စီးဆင္းေပးေသာ ျမစ္ေရ၊ ေခ်ာင္းေရတို ့၏ တန္ဖိုးကို ၎ေရခန္းလွ်င္ ေရရိွရန္ တည္ေဆာက္ရမည့္ ဆည္မ်ား၊ ကန္မ်ား သို ့မဟုတ္ အျခားေဒသမွ ၀ယ္ယူရမည့္ ေရမ်ား၏ တန္ဖိုးကို တြက္ခ်က္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အင္းဆက္မ်ားႏွင့္ ငွက္ငယ္မ်ား ေကာက္ပဲသီးႏံွခင္းမ်ားအား က်ေရာက္ျခင္းမွ ကာကြယ္ေပးျခင္း၏ တန္ဖိုးကို ၎အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္လွ်င္ ကုန္က်သည့္ စရိတ္မ်ားကို တြက္ခ်က္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သဲမုန္တိုင္းႏွင့္ ေလေပြမ်ား၏ အႏၱရာယ္ကို ေလွ်ာ့ပါးေစျခင္း၏ တန္ဖိုးကို ၎ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား ျဖစ္လွ်င္ ပ်က္စီးဆံုးရူံးမႈမ်ား၏ တန္ဖိုးကို တြက္ခ်က္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ခန္ ့မွန္း တြက္ခ်က္ႏိုင္သည္။

          ဤကဲ့သို ့ထင္သာျမင္သာသည့္ (tangible) အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား အားလံုးကိုုပင္ တိုင္းတာမည္ ဆုိပါက အေတာ္အသင့္ ထူထပ္သည့္ ေတာအုပ္တစ္ခုတည္း၏ ႏွစ္စဥ္တန္ဖိုးသည္ပင္လွ်င္ ကုေဋ ေထာင္ႏွင့္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရိွႏိုင္သည္။ သို ့ရာတြင္ ၎တန္ဖိုးမ်ားသည္ GDPတြင္ ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ထားျခင္း မရိွ။  အကယ္၍ စာေရးသူသည္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီတစ္ခု ေထာင္ျပီး ၎သစ္ေတာအား ငါးႏွစ္အတြင္း အေျပာင္ရွင္း၍ ခုတ္လိုက္မည္ဆိုပါက ထိုသစ္မ်ား ကိုေရာင္းခ်၍ ရေသာအက်ိဳးအျမတ္မ်ားသည္ GDP ကိန္းဂဏန္းတြင္ အေပါင္းလကၡဏာအေနျဖင့္ ပါ၀င္မည္ျဖစ္ျပီး ေတာအုပ္မွေပးေသာ ပိုက္ဆံၿဖင့္ ၀ယ္ယူစရာမလိုသည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ား ဆံုး႐ႈံးမႈသည္ GDP တြင္ အႏႈတ္လကၡဏာ အေနျဖင့္ မပါ၀င္ေခ်။ ထိုေၾကာင့္ အထက္ပါ ဥပမာတြင္ GDP ကိန္းဂဏန္း တစ္ခုတည္း ႀကည့္မည္ဆိုပါက ၎ကဲ့သို ့စည္းကမ္းမရိွ ထုတ္လုပ္ေသာ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးသည္ ႏို္င္ငံံဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ေစေသာ လမ္းေႀကာင္း ျဖစ္ေနသကဲ့သို ့ ထင္မွတ္မွားစရာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

          GDP ၏ တတိယ အားနည္းခ်က္ႀကီးမွာ (equity) ဟုေခၚေသာ သာတူညီမွ်ရိွမႈကို ထည့္သြင္း မတြက္ခ်က္ ျခင္း ျဖစ္သည္။  ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံတြင္ စီးပြားေရးမူ၀ါဒတစ္ခု ခ်မွတ္သည့္အခါတြင္ သာသူ(winners) ႏွင့္ နာသူ(loosers) အနည္းႏွင့္အမ်ား ရိွမည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ မရိွပါ။ နာသူရိွရံုမွ် သက္သက္ျဖင့္ ဤမူ၀ါဒကို ကန္ ့ကြက္စရာ မရိွပါ။  သို ့ရာတြင္ သာသူတစ္ေယာက္သာရိွ၍ နာသူအေယာက္တစ္ေထာင္ရိွ မည္ဆိုလွ်င္ ၎မူ၀ါဒကို အေသအခ်ာ ျပန္လည္သံုးသပ္ ရမည္။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ အကယ္၍ နာသူအေယာက္တစ္ေထာင္မွာ ယခင္ကတည္းက ဆင္းရဲသူမ်ား ျဖစ္၍ ၎မူူူ၀ါဒ ေႀကာင့္ကုန္းေကာက္စရာ မရိွေအာင္ နာသြားမည္ ျဖစ္ျပီး သာသူမွာ နဂိုကတည္းက အလြန္အမင္း ခ်မ္းသာသူ ဆိုပါလွ်င္ ထိုမူ၀ါဒအား အေကာင္အထည္ မေဖၚသင့္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ် ႏိုင္သည္။

သို ့ရာတြင္ GDP ႐ႈေထာင့္တစ္ခုတည္းမွႀကည့္လွ်င္ နာသူမ်ား ဆံုးရႈံးသည္မွာ (၁၅)သိန္းစီ (သန္း၁၅၀၀ စုစုေပါင္း) ျဖစ္ျပီး သာသူျမတ္ေသာေငြမွာ (သန္း၂၀၀၀) ျဖစ္သည္ ဆိုပါက ဤမူ၀ါဒ ၏အက်ိဳးေႀကာင့္ႏိုင္ငံ၏ GDPမွာ သန္း၅၀၀ တက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ ၎ဥပမာတြင္ GDP တက္ေသာ္လည္းတိုင္းျပည္၏ လူအမ်ားစု ဆင္းရဲသြားႏိုင္ပါသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ GDP သည္ အလြန္အင္အားႀကီးေသာ(Powerful) စံညြန္းတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ ့ေကာင္းက်ိဳးမ်ားထည့္မတြက္မိျခင္း ၊ အခ်ိဳ ့ဆိုးကိ်ဳးမ်ားကို ေကာင္းကိ်ဳးဟု အမွတ္မွား တြက္မိျခင္း ႏွင့္ သာတူညီမွ်ရိွမႈကို ထည့္မတြက္ျခင္း စသည့္အားနည္းခ်က္ႀကီး သံုးရပ္ေႀကာင့္ ႏိုင္ငံ၏စီးပြားေရးဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ မႈအား တိုင္းတာသည့္ ေပတံ(Yardstick) အျဖစ္ သံုးသည့္အခါတြင္ အထူးသတိျပဳရမည္ ျဖစ္သည္။  ဤေနရာတြင္ GDP တြက္ခ်က္မႈဟု ဆိုရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ GDP တြက္ခ်က္မႈသက္သက္ကို ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ယခုလက္ရိွ အခ်ိန္တြင္ ပံုမွန္တြက္ခ်က္ေနသည့္နည္းမ်ားကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ဤေဆာင္းပါးသည္ စီးပြားေရး ဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မႈကို ဆန္ ့က်င္သည္ ့ေဆာင္းပါး မဟုတ္ပါ။  ၎အျပင္ GDP အား ကန္ ့ကြက္သည့္ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္ပါ။ GDP အား စီးပြားေရး တိုးတက္မႈ၏ စံခ်ိန္စံညြန္းအျဖစ္ အလြန္အမင္း အားကိုးအားထားျပဳျခင္းကို သတိေပးျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ေႀကာင္း တင္ျပအပ္ ပါသည္။

         

May 20^th 2011

ရန္မင္းေအာင္